சாரல் 31

[Sutheeksha eswar]

சாரல் 31

அன்று விடுமுறை தினமாதலால் பொழுது சோம்பலாகவே விடிந்தது முகுந்தனுக்கு. நாள் முழுதும் பரபரவென வேலை செய்வதால், கிடைக்கும் அந்த இரண்டு நாட்களும் அவனுக்கு விலைமதிக்க முடியாதது தான். அதுவும் வெளியில் எங்கும் செல்லாது வீட்டினுள்ளேயே அடைந்து கிடக்கதான் தோன்றும் அவனுக்கு. மெதுவே எழுந்து உடலை வளைத்துக் கொடுத்தான். சமையல் அறைக்கு செல்லவே கடுப்பாக இருக்க, இருந்தும் கூப்பாடு போடும் வயிற்றின் கூக்குரலுக்கு செவி மடுக்கும் எண்ணம் கொண்டவனாய், குளியலறைக்கு சென்று தன்னை சுத்தம் செய்துக்கொண்டவன், அடுக்களைக்குள் புகுந்துக் கொண்டான். அடுப்பில் பாலை வைத்துவிட்டு அது கொதிக்கும் வரைக்கும் கூட பொறுமையின்றி போனது அந்த வளர்ந்து கெட்டவனுக்கு. கைகள் அதன் பாட்டுக்கு சக்கரையையும், காபி தூளையும் சரிவிகிதத்தில் போட, நிமிடத்தில் தயாரானது காபி. கோப்பையில் ஊற்றிக் கொண்டவன், பால்கனியில் இருந்த பிரம்பு ஊஞ்சலில் வந்து அமர்ந்துக் கொண்டு, சுற்றுப்புறத்தை வெறிக்க துவங்கியவனின் கவனத்தை கலைத்தது அவனது நண்பன் ஜேக்கின் குரல். “குட் மோர்னிங்டா மச்சான்!” சோம்பல் முறித்தபடி அறையை விட்டு வெளியே வந்தவனின் குரலில் நிமிர்ந்து பார்த்தவன், “மோர்னிங்டா!” தானும் பதில் வணக்கம் செலுத்தினான்.


“டேய் மச்சான்! ஒரு காபி போடேன்!” நண்பனை பணித்துவிட்டு, அவனது மறுமொழியைக் கூட கேட்காது, குடுகுடுவென பாத்ரூம்குள் நுழைந்துக் கொண்டான். பின்னே யார் அவனிடம் வாங்கிக் கட்டிக்கொள்வது? “பரதேசி நாயே எனக்கு வேலை வைக்கிறதுலயே இரு! இருடி! ஒரு நாள் என் கையில சிக்காமலா போயிடுவ? அன்னைக்கு இருக்குடி உனக்கு!” மேலும் சிலபல அச்சில் ஏற்ற முடியாத நல்ல வார்த்தைகள் கொண்டு நண்பனை அவன் அர்ச்சித்தாலும், கைகள் ஜேக்கிற்கு அவன் கேட்டதை கலந்தது. சிறிது நேரம் கழித்து, பொந்துக்குள் இருந்து எட்டிப் பார்க்கும் ஆமையை போல மெதுவே தலையை நீட்டினான், ஜேக். இருவரும் என்ன வெவ்வேறு கண்டதிலா இருக்கிறார்கள்? நண்பன் திட்டுவது இவனுக்கு கேட்காது போக? முகுந்தன் இருக்கிறானா? என இன்னும் தலையை நன்றாக நீட்டி பார்த்து, அவன் இல்லை எனவும், தைரியமாக வெளியே வந்தான், ஜேக்.


“அப்பாடி!” பெருமூச்சு விட்டபடி கோப்பையை எடுக்க போக, அவனது நிம்மதிக்கு ஆயுள் குறைவென்பது போல பின்னிருந்து முதுகில் ஒருஅடி போட்டான் முகுந்தன். “அடேய் விளங்காதவனே! ஒரு காபி தானேடா கேட்டேன்? அதுக்கு எதுக்குடா இப்படி அடிக்கிற?” கடுப்புடன் கேட்டாலும், காப்பியை மறக்கவில்லை அவன்.

அதில் அவனை நன்கு முறைத்த முகுந்தனின் பார்வையை தூசி போல் தட்டி விட்டவன், “சரி சரி கோச்சுக்காத மச்சான்!” நண்பனை சமாதானம் செய்தவன், “டேய் மச்சான் இன்னைக்கு எதாவது ஸ்பெஷலா செய்யே….!” என்றவனின் குரல் முகுந்தனின் முறைப்பில் தேய்ந்து மறைந்தது. “நாயே நானே எப்படா லீவ் கிடைக்கும் கீழ விழுகலாம்ன்னு நெனச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்! இதுல ஐயாவுக்கு ஸ்பெஷலா கேட்குது!” என்றபடி ஜேக்கை தனது பிடிக்குள் கொண்டு வந்தவன், அவனது தலையில் நன்றாக கொட்டினான்.


“டேய் போதும் போதும் படுபாவி விடுடா!” அவனது பிடியில் இருந்து தப்பிக்க முயல, முகுந்தனின் பிடி இரும்பாய் இருக்க, கரும்பு இயந்திரத்தில் சிக்கிய கரும்பு போலானான், ஜேக். அந்நேரம் பார்த்து முகுந்தனின் போன் அடித்து அவனது கவனத்தை கலைக்க, “டேய் மச்சான்! போதும் விடுடா! நான் இங்க தான்.. உன்கூட தான் இருப்பேன்! என்னை அப்புறம் கூட கவனிச்சுக்கலாம். முதல போனை எடுடா ராசா!” என கெஞ்சவும் போனால் போகிறதென விட்டான், முகுந்தன். அவன் சென்றதும், தலையை தேய்த்துவிட்டுக் கொண்ட ஜேக், “ஐய்யாடி என்னா அடி அடிக்குறான்? பாவி பய என் மண்டையே பணியாரம் மாதிரில வீங்கி போச்சு!” என புலம்பியபடியே சோபாவில் அமர, சிறிது நேரம் கழித்து இறுகிய முகத்துடன் வந்தான் முகுந்தன்.

அவன் வதனம் கண்டே எதோ சரியில்லை என உணர்ந்த ஜேக், தனது விளையாட்டுத்தனத்தை விட்டொழித்தவனாய், “என்னடா மச்சான்? யாரு போன்ல? ஏன் உன் முகமே ஒரு மாதிரி இருக்கு?” அக்கறையாய் விசாரிக்க, அவனது தாடை எலும்புகள் இறுகியது. அதனை கவனித்த ஜேக், “ம்ம்ம்ச் என்னடா? ஏன் ஒருமாதிரி இருக்க?” நண்பனின் கரத்தை ஆதுரமாய் பற்றிக் கொள்ள, “ஒன்னுமில்லடா! எல்லாம் இந்த கிழவி தான்!” சலிப்பை தாங்கி வந்தது குரல்.

நண்பனின் குரலில் புரியாது விழித்த ஜேக், அமைதியாய் நோக்க, “அந்த கிழவியை…” கோபத்தில் பற்களை நெருநெருவென கடித்தான்.
“எங்க அப்பத்தா தான் போன் பண்ணுனது. அக்காவை போய் பார்த்துட்டு வரவாம். ஏதோ ஒரு தடவை போனா போகுதுன்னு விட்டா ரொம்ப ஓவரா தான் போறாங்க! அன்னைக்கே முடியாதுன்னு சொல்லியிருக்கணும்! அன்னைக்கு இவங்க சொன்னதுக்கெல்லாம் சரி சரின்னு மண்டையை மண்டையை ஆட்டுனது தான் இப்ப தப்பா போச்சு!” நண்பனின் கோபத்திற்கு பின்னிருக்கும் காரணத்தை அறிந்தவனாய் அமைதி காத்தான் ஜேக்.


“எனக்கு அப்படியே பத்திக்கிட்டு வருதுடா மச்சான்! எல்லாம் என்கூட பிறந்தவளை சொல்லணும்! அவ இப்படி இருக்கவும்தான்… எல்லாரும் நம்ம தலை மேல ஏறி ஆடுறாங்க! அவ சரியா இருந்திருந்தா எனக்கு இதெல்லாம் தேவையா? அவங்க என்ன சொன்னாலும் தலையை தலையை ஆட்டிக்கிட்டு, இவ பதில் பேசாம இருக்கவும் தான் அவங்க எல்லாரும், எங்களை கண்டா இளக்காரமா இருக்கு! எல்லாம் அவ கொடுத்த இடம் தான். அந்த சுண்டு தன்யா கூட அவளை மதிக்க மாட்டேங்குது!” அக்கா மகளின் நடத்தையை கண்டு அதிருப்தியாய் முகம் சுளித்தான், முகுந்தன்.

“அந்த வீட்டுல இருக்க எல்லாமே ஒரே மாதிரி தான் இருக்குதுங்க. கொஞ்சம் கூட மட்டு மரியாதை தெரியாம..!” கோபத்தில் கடுகடுத்தவனை அடக்கும் வழி தெரியாது விழித்து கொண்டிருந்தான், அவன் நண்பன். சலிப்பாய் தலையை பற்றிக் கொண்டு அமர்ந்தவனை கண்டு, “சரி விடுடா மச்சான்! நீ என்ன சொன்ன?” என கேட்க, “நான் என்ன சொல்வேன். முடியாதுன்னு நல்லா திட்டிவிட்டுடேன்!” சீற்றம் தணியாது கோபத்தில் ஏறியிறங்கியது, ஆணவன் மூச்சு. “ச்சு அவங்களே பாவம்டா! பாவம் அவங்க என்ன பண்ணுவாங்க?” நண்பனுக்கு புரிய வைக்க முயன்றான், ஜேக்.


“என்னடா பாவம்? என்ன பாவம்ங்குறேன்? ஒரு நல்ல மனுஷனை புரிஞ்சிக்காம, அவர் மனசை சிதறடிச்சுட்டு, எங்க அப்பா ஆடுன ஆட்டத்துக்கெல்லாம் எல்லாரும் அமைதியா இருந்தாங்க தானே. அப்ப அனுபவிக்கட்டும்! நல்லா அனுபவிக்கட்டும்!” கோவத்தில் சீறினான், முகுந்தன். அவனது வார்த்தைகளை கேட்டு அதிர்வுடன், “டேய்! யாரோ ஒருத்தர்காக உன் குடும்பத்தையே பலிப்பியாடா? இதெல்லாம் நல்லாயில்லடா சொல்லிட்டேன்!” நண்பனாய் அறிவுறுத்தினான்.


நண்பனது வார்த்தைகளில் கட்டுக்குள் வந்த முகுந்தன், “பாவம்டா அந்த மனுஷன்! அம்மா கூடவே இருந்தாலும், விஷ்வா மாமானா எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்! அவர் முகத்துல எப்போதும் ஒரு சிரிப்பிருக்கும். நீயும் கூட சேர்ந்து சிரின்னு சொல்ற மாதிரி தான் அவரோட சிரிப்பிருக்கும்! எங்கக்கா அவரை கல்யாணம் பண்ணியிருந்தா, இப்ப இருக்கிறதைவிட ஓகோனு அவளை வாழ வச்சுருப்பார்டா அந்த மனுஷன்! எல்லாம் அவரை சொல்லணும்…. ஒரு மனுஷன் நல்லவரா இருக்கலாம் ஆனா அநியாத்துக்கு நல்லவரா இருக்க கூடாதுடா! அப்படியிருந்துட்டா இந்த உலகம் நம்மளை ஏறி மிதிச்சுட்டு போய்டும்னு நான் அவரை பார்த்து தாண்டா கத்துக்கிட்டேன்! மாமா மாமனு எங்க அக்கா அவர் பின்னாடியே சுத்துவா! அவர் கண்ணுல ஒரு சிரிப்பிருக்கும்! யாரு மனசையும் நோகடிக்க தெரியாதவர்டா சுந்தர் மாமா! ஆ… ஆனா அ…வரை போய் நோகடிக்க எப்படி எங்கப்பாக்கு மனசு வந்துச்சோ?” அன்றைய நினைவில் கோபம் அதிகமானாலும், ஒரு நல்லவரை வருத்திய வருத்தம் அவனது குரலில் மிகுந்திருந்தது.


“எங்கக்கா ரொம்ப அழுதுக்கிட்டே இருந்தா. அப்ப நான் சின்ன பையன்றதால எனக்கு நடக்கிறது ஒன்னும் புரியலை. திடீர்னு ஒரு நாள் எங்க வீட்டுக்கு யார் யாரெல்லாம் வராங்க. எங்க அக்காக்கு பூ வைக்குறாங்க. எங்க அக்காவும் அதெல்லாம் அமைதியா ஏத்துக்கிட்டா. எனக்கு அவமேல செம்ம கோபம். என்னடா இவ எதுவும் சொல்லாம அமைதியாகவே இருக்காளே? அப்ப இவ சம்மதத்தோட தான் எல்லாம் நடக்குதான்னு! எங்க விஷ்வா மாமாவை ஆளையே காணோம். எனக்கு ரொம்ப அதிர்ச்சியா இருந்தது. அவருக்கு இதெல்லாம் தெரியுமா தெரியாதான்னுட்டு. அன்னையில இருந்து எங்க அக்கா முகத்துல சிரிப்பேயில்லை. வீட்டுல எல்லாரும் எங்க அப்பாகாக தங்களை சந்தோசமா காட்டிக்கிட்டாங்க. அந்த கல்யாணம் நடக்க போறதுல சந்தோசமா இருந்த ஒரே ஆள் எங்க அப்பா தான். எப்பவும் அக்கா முகத்துல இருக்க சிரிப்பை, நான் அதுக்கு அப்புறம் பார்க்கவேயில்லை. கல்யாணத்துக்கு முந்தைய நாள் எதேச்சையா அவ ரூம் பக்கம் போகும் போது, சரண்யா அக்காவை கட்டிக்கிட்டு அவ அழுத அழுகையை நான் மறக்க முடியாது!” என்றவனுக்கு கண்கள் தானும் கலங்கியது அந்த நாளின் நினைவில்.


குரலை செருமி சரி செய்துக் கொண்டவன், “எங்க சுந்தர் மாமா, வித்யா அத்தை முகத்துலயும் சந்தோசமே இல்லை. அவங்களும் கல்யாண வேலைகள கலந்துக்காம ஒதுங்கியே இருந்தாங்க. எங்க அம்மா ஒருநாள் கேட்கவும் தான், ரெண்டு பேரும் வந்தாலும், அதிகமா ஒட்டல. அப்புறம் தாத்தா எங்கப்பா கிட்ட பேசும்போது தான் எனக்கு எல்லாமே தெரிய வந்துச்சு. அன்னைக்கு எங்க அப்பாவா இப்படின்னு நெனச்சு ரொ… ரொம்பவே உடைஞ்சு போய்ட்டேன்டா! எனக்கு எல்லாம் தெரியும்னு யார்கிட்டவும் தெரிஞ்ச மாதிரி காட்டிக்கல. அப்புறம் ரெண்டு வருஷம் கழிச்சு தான் விஷ்வா மாமாவை நான் பார்த்தேன். அவரை பார்த்து நான் அப்படியே திகைச்சு போய்டேன். ஆளே அடையாளம் மாறி, கண்ணு உள்ள போய், கருத்து….” அடைத்த தொண்டையை எச்சில் விழுங்கி சரி செய்துக் கொண்டவன், “அதவிட அவர் முகத்துல இருக்கிற அந்த சிரிப்பும், துள்ளலும் மறைஞ்சு போய், கண்ணுல ஒருவித சோகம் தான் நிறைஞ்சு இருந்தது பார்த்து நான் துடிச்சு போயிட்டேன். எங்க விஷ்வா மாமாவா இப்படின்னு? எனக்கே அப்படியிருக்கும் போது அவரை பெத்தவங்க அவரை பார்த்து எப்படி துடிச்சு போயிருப்பாங்க?” சிவந்த கண்களுடன் நண்பனிடம் கேட்டவனின் உள்ளத்து உணர்வுகள் புரிந்தவனாய், அமைதியாய் நின்றான் முகுந்தனின் நண்பன்.


“தன் பொண்ணோட வாழ்க்கைக்காக, ஒரு குடும்பத்தையே ஒட்டுமொத்தமா அழிச்சிட்டு, அந்த சமாதி மேல எங்க அக்க வாழ்க்கையை ஒய்யாரமா அடுக்குனார் எங்கப்பா!” என்றவனிடத்தில் எள்ளல் சிரிப்பொன்று உதயமானது. “ஆனா அடுத்தவங்க பாவம் சும்மா விடுமா? அதுக்கான பலனை அதுக்கான தண்டனையை கடவுள் எங்க அக்கா மூலமாகவே எங்கப்பாக்கு கொடுத்துட்டார். கல் கோட்டை மாதிரி மகளோட வாழ்க்கையை அமைச்சு கொடுத்துருக்கேன்னு இறுமாந்து கிடந்த எங்க அப்பாக்கு மகளோட வாழ்க்கை சீட்டு கட்டு மாளிகைனு தெரிஞ்சதுக்கு அப்பறம் மனுஷன் தன்னையே நொந்துக்காத நாளே இல்லை. என்ன இருந்தாலும், தன்னை உயிரா… உறவா… உயிர் நண்பனா… தன்னோட குடும்பத்துல ஒருத்தனா நினைச்ச.. எங்க சுந்தர் மாமாக்கு அவர் செஞ்ச துரோகம் தான் எங்க அக்கா வாழ்க்கை இப்படி அமைய காரணமாகி போச்சு போல…. பணம் மட்டும் வாழ்க்கையிலன்னு எங்க அப்பா இப்ப நல்லாவே புரிஞ்சிக்கிட்டு இருப்பார். ஆனா அவர் செஞ்சது எல்லாம் இல்லைன்னு ஆகிடுமா? பணம்….” விரக்தி சிரிப்பொன்றை உதிர்த்தவன், “அந்த பணம்… அளவுக்கு அதிகமாவே பிருந்தாகிட்ட இப்ப இருக்கு. ஆனா அவகிட்ட நிம்மதி தான் இல்லை. அவளை பார்த்தவுடனே எனக்கு அவ எந்த மாதிரி வாழ்க்கையை வாழ்றான்னு நல்லாவே புரிஞ்சி போச்சு… அவ அன்னைக்கு கொஞ்சம் தைரியமா முடிவெடுத்திருந்தா இன்னைக்கு கார், பங்களான்னு இல்லைனாலும், சந்தோசமா… நிம்மதியா… அவ ஆசைப்பட்ட விஷ்வா மாமாவோட… அவ ஆசைப்பட்ட வாழ்க்கைய நிறைவாகவே வாழ்ந்திருப்பா!” என்றவனுக்கு சகோதரியின் உயிர்ப்பற்ற முகமே அவளின் நிலையை சகோதரனுக்கு விளக்குவதற்கு போதுமானதாய்.


அதற்கு மேல் பெபட முடியாது தொண்டை அடைக்க, ததும்ப துடிக்கும் கண்ணீரை நண்பனுக்கு கட்ட மனமில்லாதவனாய் தனது அறைக்குள் புகுந்துக் கொண்டான், முகுந்தன். செல்லும் தனது நண்பனையே வேதனை மீதுற பார்த்திருந்தான், ஜேக்.


அன்றைக்கு நல்ல விதமாய் விடிந்த பொழுது நொடி நேரத்தில் இப்படியாகும் என் அவன் கனவிலும் நினைக்கவில்லை. அவனுக்கு சிறிது நேரம் தனிமையளிக்க முடிவு செய்தான் ஜேக். நேரம் மதியத்தை தொடவிருக்க, பசியில் குடல் கூப்பாடு போட துவங்கியது அவனுக்கு. எதுவும் சமைக்கவும் மனம் வராமல் நூடில்ஸ் மட்டும் செய்தவன், அவனை விட்டு உண்ணவும் மனமின்றி, நண்பனின் அறைக்கதவையே பார்த்திருந்தான், ஜேக். “இதற்கு மேல என்னால முடியாதுடா!” என கதறிய குடலின் கூக்குரலுக்கு செவி மடுத்தவன், முகுந்தனின் அறைக்கதவை தட்டினான். இரண்டுமுறை தட்டியும் பதிலின்றி போக, கதவை திறந்து உள்ளே நுழைந்தான் ஜேக். அங்கே கரங்களால் கண்களை மூடி படுத்திருந்தான், முகுந்தன். அவனை அப்படி காண மனம் வலித்தாலும், அவன் நலன் கருதி, “டேய் மச்சான் சாப்பிட வாடா!” என அழைக்க, “ம்ம்ச் எனக்கு சாப்பாடு வேண்டாம்டா!” சோர்வை முனங்கினான் முகுந்தன். “டேய் உனக்கு பசிக்கலைனா பரவாயில்லைடா! எனக்கு ரொம்ப பசிக்குதுடா!” முயன்று குரலை பாவமாகக வைத்துக் கொண்டு சொல்ல, கைகளை விலக்கி நண்பன் முகம் கண்டான், முகுந்தன்.


அவன் தன்னை பார்ப்பான் என உணர்ந்திருந்த ஜேக்கும், முகத்தை பாவம் போல வைத்துக் கொள்ள, நண்பனின் முயற்சி புரிந்து உதடுகளில் நெளிந்தது சிறு புன்னகை. “டேய் என்னை அப்புறம் சைட் அடிக்கலாம். எனக்கு நிஜமாகவே பசிக்குது. இதுக்குமேல என்னால முடியாதுடா யப்பா!” எனவும் வேகமாய் எழுந்து நண்பனுடன் இணைந்துக் கொண்டான்.


“கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கடா மச்சான்! வெளிய ஆர்டர் பண்ணலாம்னு பார்த்தேன். அப்புறம் இதுவே போதும்னு விட்டுட்டேன்!” என்ற நண்பனுக்கு மௌனத்தையே பதிலாக கொடுத்தான், ஜேக்கின் நண்பன். சாப்பிட்டுவிட்டு அறைக்குள் முடங்கினால் அவன் தனக்குள்ளே முடங்கி விடுவான் என்பதை நன்கு அறிந்திருந்த ஜேக், “வாடா மச்சான் வெளிய போய் ரொம்ப நாளாச்சு! எங்கேயாவது போய்ட்டு, நைட் டின்னரும் வெளியவே முடிச்சுட்டு வந்துடலாம்!” என அழைக்க, நண்பனின் அழைப்பில், அவனுக்கும் எங்கேயாவது சென்றால் தேவலாம் போலிருக்க, சம்மதமாய் தலையாட்டினான்.


அரைமணி நேரத்திற்கு பிறகு, இருவரும் நகர்வலம் செல்ல தயாராகி வர, முகுந்தனின் வண்டியில் ஏறிக்கொண்டான், ஜேக். பெரும்பாலும் சீருடையிலே இருப்பதால் அவர்களிடம் ஆடைகள் குறைவாக இருக்க, வழியில் ஒரு கடையில் நுழைந்தனர். ஜேக் ஒரு சட்டையை அணிந்து விட்டு வெளியே வர, தனக்கு பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகுந்தன், ஒரு பெண்ணின் குரலில் கவனம் கலைந்தான். “ம்ம்கும் 400
ரூபா தான் தருவேன். அதுக்கு மேல ஒரு பைசா குடுக்க மாட்டேன்!” கடைகாரரிடம் அவள் பேரம் பேச, முகுந்தனின் கவனம் அவளிடம் குவிந்தது. “அட இன்னமா உங்களோட ஒரே ரோதனையா போச்சு! இதோட விலை 7௦௦ ரூபா நீங்க நானூறு ரூபாய்க்கு கேட்குறீங்க! அவ்ளோ குறைச்ச விலைக்கெல்லாம் தர முடியாதுமா!” என கடைக்காரர் மறுக்க, “சரி அப்ப எங்களுக்கு வேண்டாம் வாடி போகலாம்!” தோழியின் கைபிடித்து அவள் நடக்க, “அட நில்லுங்கம்மா! நீங்க கேட்ட விலைக்கே தரேன்!” கடைசியில் அவளது வழிக்கே வந்தார் அவர்.


கேட்ட விலையில் பொருள் கிடைத்த மகிழ்வில், “ஹே சூப்பர்டி!” அவளது தோழி அவளை பாராட்ட, “பார்த்தியா? நான் தான் சொன்னேன்ல!” இல்லாத காலரை தூக்கி விட்டு நண்பியிடம் பெருமையடித்தாள், அவள், அர்ச்சனா. அவளை அங்கே கண்ட அதிர்ச்சியில் கண்கள் இரண்டும் தெறித்து விழுவது போல முழித்தான், முகுந்தன்.

அதற்குள் நண்பனிடம் வந்த ஜேக், அவனது கவனம் இங்கு இல்லாததை கண்டு அவனும் தனது பார்வையை திருப்ப, “ஹே இது… இது உங்க அக்காவோட நாத்தனார் மாதிரியே இருக்காளேடா!” என சொல்ல, “அவ மாதிரி இல்லடா அவளே தான்!” அதிர்ச்சியில் இருந்து வெளியே வராது, இன்னும் பார்வையை அவளில் பதித்த வண்ணமே,

“அன்னைக்கு என்னவோ பெரிய பீட்டர் மாதிரி சலும்புனாளேடா! இன்னைக்கு என்ன பிளாட்பாரம் கடையில நின்னு பேரம் பேசிக்கிட்டு இருக்கா?” தானும் அதிசயித்து போனவனாய் கேட்க, சாரதாவின் அலட்டலை நினைத்து ஏளன புன்னகை சிந்தினான், முகுந்தன். அவனது நியாபக அடுக்கில், அந்த சம்பவம் நினைவிலாடியது. மறுவீடு சென்று வந்தபின், மணமக்களுக்கு தாங்கள் அளித்த உடையை பார்த்து, “என்ன துணியிது? கலரும், டிசைனும்! துணியோட குவாலிட்டியும் எதோ பிளாட்பாரம் கடையில எடுத்த மாதிரி வேற இருக்குது!” என சாரதா அனைவரின் முன்பும் நக்கலடித்தது பாலகன் மனமதில் பசுமரத்தாணியாய் பதிந்து போன நிகழ்வு மேலும்ப, அவனையும் அறியாது அத்தனை பேர் முன்பு கூனி குறுகி நின்றது இன்று நினைத்தாலும், அவனை இறுக செய்தது.

அதில், உடை எடுக்கும் மனநிலை சிறிதும் இல்லாது போக, “வாடா போகலாம்!” என்றான். நண்பனின் முகமாற்றம் கண்டு, “ஹையோ எங்க போனாலும் இவனுக்குன்னே எல்லாம் வருதே!” என மனதினுள் புலம்பியபடி முகுந்தனின் பின்னே சென்றான், ஜேக்.


அன்று முகுந்தனுக்கு நாள் சரியில்லை போலும் என்பதை நிரூபிப்பது போல மேலும் சில நிகழ்வுகள் நிகழ்ந்தேற, கடைசியில் அவனை ஏண்டா வெளியில் அழைத்து வந்தோம் என ஜேக் தான் நொந்துக் கொள்ளும்படி ஆனது.


சாரல் அடிக்கும்….